wschodnia fasada Luwru

Claude Perrault

Epoka: Nowożytność - Barok

Czas powstania: 1667

Lokalizacja: Luwr, Francja

 Luwr został zbudowany w 1190 roku przez Filipa II Augusta jako zamek obronny będący jednocześnie zabezpieczeniem części murów okalających miasto Paryż  Do XVII wieku Luwr był przebudowywany i przekształcany zgodnie z gustem i potrzebami kolejnych władców. Franciszek I nakazał rozebranie potężnych umocnień i przebudowę pałacu zgodnie z modą renesansową, a wygląd Luwru z tamtych czasów znamy z miniatury w Bardzo bogatych godzinkach księcia de Berry  w XVII wieku Ludwik XIV przeniósł siedzibę królewską do Wersalu, a Luwr przestał pełnić rolę królewskiej rezydencji  Od tej pory Luwr stał się siedzibą artystów, a od XVIII wieku Królewska Akademia Malarstwa i Rzeźby, która weszła w skład Akademii Francuskiej zaczęła organizować wystawy artystyczne, popularnie nazywane Salonami  Luwr, który był symbolem ciągłości monarchii francuskiej, z założenia miał być czteroskrzydłowym zamkiem i był modernizowany niemal przez cały okres panowania Ludwika XIV.  wschodnia fasada to doskonały przykład francuskiego klasycyzmu  nawiązywała do antyku i renesansu  Perrault nie zrezygnował z zaproponowanej przez Berniniego kolumnady, ale nadał jej klasyczny rygor. Podzielił fasadę na pięć pionowych części. Tworzą je symetrycznie rozłożone, trzy wysunięte przed lico ściany od fundamentu po dach po środku i po bokach, tak zwane ryzality oraz dwie ściany umieszczone między nimi i lekko cofnięte w głąb. Podział poziomy na dwie kondygnacje, wyznacza pozioma linia gzymsu międzykondygnacyjnego.  przyziemie o gładko murowanym licu  oś środkową Perrault zaznaczył wysuniętym przed lico ryzalitem o sakralnym charakterze, umieszczając nad nim na belkowaniu trójkątny przyczółek. W jego polu, nad głównym wejściem znajduje się trójkątne pole tympanonu - kamienna część pokryta płaskorzeźbą przedstawiająca Wiktorię na kwadrydze (tu także antyczne nawiązanie)  dominantą projektu jest kolumnada biegnąca przez całą szerokość fasady poza bocznymi ryzalitami. Smukłe kolumny o korynckich kapitelach zostały ustawione w parach: cztery pary w części frontalnej oraz po sześć par w dwóch częściach bocznych. Pojedyncze kolumny rozdzielają poszczególne części fasady i znajdują się pomiędzy frontonem i ścianami bocznymi oraz pomiędzy ścianami bocznymi i ryzalitami  okna w części przyziemia są prostokątne, zwieńczone półkoliście. Okna w części górnej, ujęte parami kolumn zostały zwieńczone trójkątnymi przyczółkami  przez całą szerokość fasady nad gzymsem biegnie attyka, niewysoka balustrada wieńcząca budynek i zasłaniająca płaski dach, który znalazł się także w projekcie Berniniego.  Projekt Perraulta to nawiązanie do klasyki, fasada jest pełna powagi, dostojna, bardzo elegancka w swojej prostocie i monumentalności.