alegoria czasu i miłości

Agnolo Boronzino

Epoka: Nowożytność - Manieryzm

Czas powstania: 1545

Lokalizacja: National Gallery, Londyn

, metoda kontrastu, National galery Londyn, Wenus – miłość, amor, alr i postacie zazdrości, przebiegłości, próżności (aniołek rozsypujący kwiaty) 1545, symbol maski – zmienność. Uosobieniem czasu jest postać starca zdzierającego zasłonę czasu, przyjemność – chwila, nietrwała, motyw prawdy o egzystencji,  centralna grupa Wenus i Kupidyna odczytana została jako obraz zmysłowości. Towarzyszy jej z jednej strony Przyjemność, która okazuje się zwodnicza, fałszywa, ulotna, z drugiej zaś – Rozpacz. Prawda i Czas odsłaniają dwuznaczna naturę zmysłowej rozkoszy, która niesie ze sobą więcej zagrożeń i zła niż faktycznej przyjemności. Ukazanie zmysłowej, seksualnej przyjemności jako występku Panofsky widzi jako zabieg pozostający w bezpośredniej relacji z ruchem kontrreformacyjnym. w lewym, górnym rogu kompozycji ukazana jest z kolei głowa kobiety, która obiema rękami podtrzymuje niebieską tkaninę. Na jej twarzy maluje się wyraz przerażenia. W postaci tej kobiety badacze upatrują Nocy lub Prawdy (Panofsky). W prawym, górnym rogu został namalowany uskrzydlony, łysy starzec z siwą brodą. Jego prawa, muskularna ręka jest wyciągnięta w lewą stronę, lewa dłoń widnieje po stronie prawej. Podobnie jak kobieta starzec podtrzymuje zasłonę. Namalowana za jego plecami klepsydra skłania do tego, by widzieć w nim postać Czasu. Prawda (córka Czasu) i Czas zaangażowani są więc w nie do końca jasną czynność odsłaniania przed widzem sceny mającej miejsce na pierwszym planie.