opłakiwanie martwego Chrystusa

Andrea Mantegna

Epoka: Nowożytność - Renesans włoski (Quattrocento)

Czas powstania: ok. 1500

Lokalizacja: 2 wersje: Pinacoteca di Brera, Mediolan i Nowy Jork

, 2 wersje, połakujący wycięci z kadru, pinacoteca di brera, Mediolan, Maria Magdalena i Maryja, mantenia – rzeźbiarski, skrót perspektywiczny ciała Chrystusa, realne ramy, poszarpane, realistyczny, złamanie kanonu  medytacja męki i śmierci Chrystusa  towarzyszące Chrystusowi z lewej strony trzy postacie (Matka Boska, Maria Magdalena i św. Jan ujęte fragmentarycznie są prawie niewidoczne  całość scenerii rozgrywa się w ciemnym pomieszczeniu, które wypełnia marmurowy blat przypominający Kamień Namaszczenia (znajdujący się w Bazylice Grobu Pańskiego w Jerozolimie), na którym spoczywa korpus Jezusa  skrót perspektywiczny którym posłużył się artysta był wówczas ujęciem rewolucyjnym  co ważne ów użyty skrót nie jest oddany bezbłędnie, w prawidłowym ujęciu głowę zasłaniałaby klatka piersiowa i stopy, jednak Mantegni zależało by widz dojrzał wszystkie istotne szczegóły: brzuch, klatkę piersiową, twarz, a także niezwykle istotne rany eksponowane niemalże teatralnie na stopach, rękach i brzuchu  tonacja monochromatycznych barw, pełna powściągliwości, chłodu, dyskrecji doskonale kreuje nastrój chłodu kostnicy, szpitalnego wyobcowania, gdzie śmierć włada niepodzielnie. Ciało Chrystusa niezwykle wyraziście nawiązuje do dwóch źródeł: starożytnych posągów jak i coraz bardziej popularnej w kulturze renesansu nauki, jaką była anatomia