Zmartwychwstanie

Piero della Francesca

Epoka: Nowożytność - Renesans włoski (Quattrocento)

Lokalizacja: Museo Civico di Sansepolcro

ok. 1465, fresk,  przedstawia scenę z Nowego Testamentu, która w symboliczny sposób, wiąże sztukę odrodzenia z religią chrześcijańską. Obraz przedstawia zmartwychwstałego Chrystusa, pełnego mocy i triumfującego, ale jego triumf nad śmiercią nie ma w sobie pychy, poczucia zwycięstwa czy chęci dominowania. Chrystus jest niezwyciężony, ale spokojnie przyjmuje to, co się właśnie wydarzyło. Jego spojrzenie zatrzymuje się na nas, gdziekolwiek byśmy nie byli. Artysta namalował Chrystusa ubranego w szatę udrapowaną jak antyczna toga z ciałem przypominającym klasyczny posąg.  jego twarz przypomina twarze z bizantyjskich mozaik. Światłocień na nagiej piersi, brzuchu i ramieniu został tak namalowany, jakby Chrystus był greckim posągiem, doskonałym, harmonijnym, symetrycznym. Malarz pokazał także cielesność, bo na brzuchu realistycznie zaznaczył trzy fałdy skóry powstałe podczas podnoszenia nogi przez Chrystusa. Przed grobem, będącym rzymskim sarkofagiem, a przypominającym chrześcijański ołtarz śpią rzymscy żołnierze  krajobraz w tle, oświetlony rodzącym się świtem, ma również charakter symboliczny. Ciemnozielona roślinność po prawej stronie kontrastuje z bezlistnymi drzewami po lewej — również w przedstawionej przyrodzie ma miejsce przemiana, odrodzenie. Nadchodzi wiosna.  zainteresowanie geometrią, matematycznymi obliczeniami i kompozycjami obrazów opartymi często na trójkącie, jak poniższe dzieło, spowodowało popularność jego malarstwa wśród kubistów — artystów tworzących na początku XX wieku.  dzieło jest malowane miękko, ale konturowo, szczególnie na pierwszym planie sceny, gdzie łączące się ze sobą barwy tworzą kontrastowe zestawienia. Pomimo zastosowania pastelowej kolorystyki i wielu odcieni szarości, barwy są także elementami budowy obrazu; artysta zestawiał je ze sobą tak, by korespondując ze sobą jednocześnie były odrębne, możliwe do indywidualnej analizy. Fałdy szat śpiących strażników są stylizowane na formy geometryczne, a światłocień od jasno- do ciemnoszarej barwy stwarza iluzję przestrzenności tkaniny.  kompozycja została oparta na trójkącie, a Chrystus stanowi centrum obrazu zarówno tematycznie, panując nad sceną, jak kolorystycznie, gdzie pastelowa różowa barwa togi i jasne ciało rozświetlają obraz i wyraźnie odcinają się od brunatnych szarości krajobrazu i ciemnych szat strażników.  hieratyczna postawa Chrystusa to w obrazie symboliczny triumf nad śmiercią i grzechem.