Statuła Barberini

Epoka: Starożytność - Rzym

Lokalizacja: Rzym, Włochy

I w.p.n.e, rzeźba okresu przejściowego  rzeźba portretuje patrycjusza i jego przodków, wywodzących się z rodu Barberini  za panowania cesarza Augusta, patrycjusze byli uprzywilejowaną warstwą społeczną, która posiadała wyłączność do piastowania ważnych urzędów i wywodziła się ze starych znamienitych rodzin, oni też mieli przywilej zdejmowania masek i tworzenia galerii przodków, a w następstwie prawo do uczczenia ich w kamiennej rzeźbie  dzieło nie jest jednolite stylistycznie - określa się jako świadectwo realizmu starożytnego portretu rzymskiego (weryzmu rzymskiej sztuki) z idealizującym podejściem typowym dla greckiego portretu psychologicznego  ponadto nawiązuje do tradycji masek pośmiertnych  tę pierwszą tendencję stylistyczną, czyli weryzm, widać zwłaszcza na obliczu stojącego mężczyzny, które obiektywnie oddaje wygląd i indywidualne cechy modela z uwzględnieniem jego odrębnego życia wewnętrznego, bez skłonności do upiększania  idealizacja, charakterystyczna dla sztuki greckiej, jest obecna w portretach przodków, które charakteryzują się bardziej subtelnym modelunkiem, szlachetnością i powagą rysów oraz reprezentują „męski i surowy ideał tradycyjnej męskiej cnoty”