Cechy formy malarstwa barokowego

Epoka: Nowożytność - Barok

 kompozycja nakierowana na pokazanie punktu kulminacyjnego i podporządkowaniu postaci i szczegółów myśli przewodniej  kompozycje z dominantą  ukazanie ruchu,  kompozycja dynamiczna,  układy diagonalne  wyrafinowana kolorystyka i jednocząca kompozycję rola światła  silne efekty światłocieniowe  wybujała forma uzyskana środkami retoryki wizualnej jak: teatralność, patos, iluzja, dramatyczny realizm, ukazanie emocji i uczuciowości  popularne w Holandii mieszczańskie gatunki malarskie- malarstwo rodzajowe, martwa natura, pejzaż  w krajach katolickich, monarchiach popularne były freski- alegorie religijne i mitologiczne, , portrety władców, , sceny męczeństw  na uformowanie się malarstwa barokowego na przełomie XVI i XVII w. wywarło wpływ głównie rzymskie środowisko artystyczne  głównymi kierunkami malarstwa barokowego - tendencje mistyczno-symboliczne(zwłaszcza w krajach katolickich) przeplatały się z nurtem sztuki dworskiej  w malarstwie religijnym (w krajach katolickich — włączone w kontrreformacyjny program Kościoła) dominowała tematyka mistyczno-symboliczna i martyrologiczna  w malarstwie świeckim — sceny mitologiczne, alegoryczne, historyczne i portret, a także pejzaż, martwa natura, tematyka rodzajowa (zwłaszcza w Holandii, Flandrii i Hiszpanii)  w malarstwie ściennym stosowano iluzjonizm (Guercino, P. da Cortona, A. Pozzo)  w grafice dominował miedzioryt i akwaforta; nastąpił też rozkwit rzemiosła artystycznego (powstanie słynnych manufaktur), zwłaszcza ceramiki, meblarstwa i tkactwa We włoskim malarstwie barokowym wyróżniamy różne nurty:  nurt eklektyczny (Akademia Carraccich z Bolonii, G. Reni, Domenichino)  nurt naturalistyczny reprezentowany przez Caravaggia (caravaggionizm)  kolorystyczny szkoła wenecka - rokoko