cechy malarstwa Manierystycznego

Epoka: Nowożytność - Manieryzm

 styl uformowany w środowiskach dworskich o Francja ok. 1540-80 (szkoła Fontainbleau) o Praga, Wiedeń (dwór cesarza Rudolfa II, 1575-1600 o Dwór książąt lotaryńskich w Nancy ok. 1600-1615  perspektywa zbieżna i żabia  przewaga zimnej kolorystyki  figura serpentinata  deformacja postaci (hipertrofia, hiperbola, ciało sprawia wrażenie pozbawionego kośćca, ujętego w tańcu, deformacja kształtów i kolorów)  horror vacui  erotyzm  kompozycja otwarta lub niedomknięta  skomplikowana symbolika  celem nie jest zwykłe naśladowanie świata realnego, lecz tworzenie dzieł pełnych elegancji, bezbłędnych stylowo i formalnie (bezbłędny rysunek, skomplikowana kompozycja, trudne, sztuczne pozy, zaskakujące rozwiązania, wyrafinowana kolorystyka, popisywanie się zaskakującymi kompozycjami)  konwencja manierystyczna opiera się na zaburzaniu proporcji ciała ludzkiego, jego nadmiernym wydłużaniu, dążeniu do wyrafinowania i wirtuozerii, poszukiwaniu piękna nie w naturze, a w sztuce i wszystkim, co odbiega od naturalności  bizarro (dziwaczność)  capriccio (pomysłowość)  bogata ornamentyka  przesadna ekspresja